Msze święte
Msze święte w niedziele i święta
10:00
Msze święte w tygodniu
7:30
Historia
Kościół
W roku 1824 dobra zakopiańskie znalazły się w rękach Emanuela Homolacsa. Kontrakt kupna nakazywał nabywcy starania o utworzenie parafii w Zakopanem oraz nakładał na niego obowiązek jej utrzymania. Zobowiązania te wypełniła żona Emanuela Homolacsa, Klementyna, która po śmierci męża została właścicielką dóbr ziemskich i huty w Kuźnicach. Wraz ze swym drugim mężem Edwardem Homolacsem (bratankiem pierwszego małżonka) aktem notarialnym w roku 1837 postanowiła wybudować kościół i uposażyć przyszłe probostwo. Jednak projekt ten przedstawiony został do aprobaty władzom w Wiedniu dopiero w 1842 r., a jego zatwierdzenie przez cesarza Ferdynanda I nastąpiło w dniu 12 sierpnia 1845 r. Wówczas to mieszkańcy Zakopanego i Kościeliska (obie te miejscowości były w tym czasie administracyjnie połączone) wraz z dworem rozpoczęli budowę kościoła, którego dzisiejsza przednia część była gotowa w 1847 r. Budowniczym świątyni był Sebastian Gąsienica Sobczak. Na patrona kościoła Klementyna Homolacsowa obrała św. Klemensa. Trzeba tu zaznaczyć, że wieś nie przystępowała do pracy zbyt chętnie, obawiając się ciężarów związanych z budową kościoła i utrzymaniem przyszłego probostwa.
Z końcem roku 1847 swą kandydaturę na proboszcza zakopiańskiego zgłosił wikary z Tarnowa ks. Józef Stolarczyk (1816–1893), Zakopane bowiem w tym czasie (do 1878 r.) należało do diecezji tarnowskiej. Kandydatura ks. Stolarczyka została zaakceptowana; swą parafię objął on 6 stycznia 1848 r. Wkrótce, bo w latach 1850–1851, powiększył kościół, dobudowując jego tylną część wraz z wieżą. Jak napisał w prowadzonej przez siebie kronice parafialnej, prace ciesielskie wykonywali wówczas „Jakub Topór, ostatni pijak i Jan Topór”. W tym stanie kościół przetrwał do naszych czasów, jedynie w 1960 r. pulpitowy daszek nad wejściem spod wieży zamieniono na półszczytowy.
W roku 1863 przed kościołem zbudowana została drewniana dzwonnica kryta gontem, rozebrana po kilkudziesięciu latach w związku z poszerzeniem ulicy Kościeliskiej.
Najstarszy kościół zakopiański w swym pierwotnym planie składa się z prostokątnej nawy i węższego od niej, trójbocznie zamkniętego prezbiterium. Później nawa została przedłużona oraz poszerzona i na tej części świątyni nasadzono wieżę zwieńczoną cebulastym hełmem z latarnią. Ściany kościoła, zewnętrzne i wewnętrzne, wyszalowane są deskami, a dachy kryjące prezbiterium i nawę oraz hełm wieży podbito gontem. Na kalenicy dachu nawy dojrzeć można sygnaturkę. Wnętrze kościoła przykrywa płaski strop. Na belce tęczowej w przejściu z prezbiterium do nawy zawieszony jest drewniany krucyfiks pochodzący prawdopodobnie z przełomu XVIII i XIX stulecia.
Najcenniejszymi elementami wyposażenia kościoła są ołtarze wykonane przez Wojciecha Kułacha zwanego Wawrzyńcokiem. Ten niezwykły artysta ludowy, pochodzący z Gliczarowa, żył w latach 1812–1897. Swoimi rzeźbami wypełnił liczne kościoły podhalańskie: w Poroninie, Ostrowsku, Klikuszowej, Szczawnicy, Ludźmierzu oraz Białce. Ołtarze w dwu pierwszych świątyniach strawił ogień, a w innych kościołach prace Kułacha z czasem usunięto lub przerobiono. Projekty Wawrzyńcoka utrzymane są w duchu baroku, znajomość tej sztuki bowiem wyniósł on z pieszej wędrówki do Rzymu. Na wybitny talent Kułacha zwrócili już uwagę Józef Łepkowski i Józef Jerzmanowski, pisząc o nim w 1850 r.: „[…] wyrabia piękne rzeźby i do najlepszych między samoucznemi rzeźbiarzami policzyć go należy”.
Zarówno ołtarz główny, jak i ołtarze boczne, w kościele zakopiańskim charakteryzują się podobną budową. Para gładkich kolumn z jońskimi kapitelami, ustawionych na tle wielouskokowych pilastrów, dźwiga krótkie odcinki belkowań, na których posadowione zostały figurki uskrzydlonych aniołków. Przestrzeń pomiędzy kolumnami wypełnia obraz. Dodatkowo nastawę ołtarza głównego flankują figury świętych Piotra (z lewej) i Pawła (z prawej). W ołtarzu tym umieszczony był pierwotnie obraz św. Klemensa, patrona kościoła. Przed l wojną światową zastąpił go obraz Matki Boskiej Częstochowskiej przykryty drewnianą złoconą sukienką. Stąd kościół nosi dziś wezwanie Matki Boskiej Częstochowskiej. W ołtarzach bocznych zachowały się stare obrazy przedstawiające św. Stanisława Biskupa wskrzeszającego Piotrowina oraz św. Jacka z atrybutami w postaci posążka Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz puszki z Najświętszym Sakramentem. Ołtarz główny wieńczy Gołębica w glorii, a w szczytach ołtarzy bocznych dojrzeć można postać Boga Ojca wyłaniającego się z obłoków oraz Oko Opatrzności Bożej ujęte wieńcem promieni.
